બ્લોગી અને રમતો ભમતો જોગી એટલે અખિલ સુતરીયા…

Photo Source : Akhilbhai’s Facebook Page.

૨૧મી એપ્રિલ ૨૦૧૨ ને દિવસે બપોરે ૨.૨૦ સમયે મારા સ્કાય્પ પર એક મેસેજ ઝળક્યો.

Good Evening from Indiaaaaaaaaaaaa.

ડેસ્ક પર ન હોવાથી એ મેસેજ મેં થોડી મિનીટ્સ પછી આવી જોયો જ્યારે સ્કાય્પમાંથી મને કોલિંગ ટોન્સ સંભળાઈ. સેકન્ડ્સમાં જ સરપ્રાઈઝ બોક્સ માંથી એક નામ વંચાયું. Akhil Sutariya is Calling You.

વગર વિચાર્યે એ કોલ રિસીવ કરી પણ લીધો. કેમ કે વ્યક્તિ પણ એવી જ મજાની હતી.

એક ભોળો આદમી વલસાડી સ્ટાઈલમાં તેની ભલી ભાષામાં તેની દિલની વાતોથી ઘણું બધું કહી ગયો. એ સાથે એમણે એમનું માર્ગદર્શન અભિયાન, ભોમિયા વિના અને સાથે પણ ફરવાની સુટેવ વિશે ઘણી બાબતોની ફીલિંગ્સ વહેંચી. જો કે અમારી વાતનો મુખ્ય મુદ્દો એ હતો કે …અખિલભાઈને મારા લેખોમાં શબ્દ PUN ની સ્ટાઈલ ખુબ ગમતી તે હું કઈ રીતે લખું છું?…

કોઈ જ નાટકીય એક્પ્રેશન્સ નહિ કે કોઈ ખોટી વાત નહિ. જો દિલમેં થા વોહ ઝુબાન પર….

ને છેલ્લે “ભારત આવવાનું થાય ત્યારે વલસાડ જરૂર જરૂર આવજો ભાઈ…આજે તો આ રીતે સ્કાઈપ પર વાતો કરી ઘણું ગમ્યું છે.” ૪૦ મિનીટ્સ ૧૩ સેકન્ડ્સની એ અમારી પ્રથમ અને આખરી ફોન મુલાકાત…

ઓફકોર્સ એ પછી તો વારંવાર એમના સ્ટેટસ અને બ્લોગ-પોસ્ટ્સ પર કોમેન્ટ્સ અને લાઈક્સની ક્રિયા ચાલતી રહી અને ઇન્ટરએક્શન પણ થતું રહે. બ્લોગી અને રમતો જોગી એવા અખિલભાઈના પાછલાં સ્ટેટ્સ વ્યર્થ નહિ પર વર્થ છે. એમણે શિક્ષણ ક્ષેત્રે મોબાઈલી મિશન કર્યું અને જે ગમ્યું તે કર્યું.

પણ…હવે ગઈકાલે રાતે કોમ્પ્યુટર બંધ કરતા પહેલા ફેસબૂક સ્ટેટસ પર નજર અટકી ગઈ અને દિલ ખટકી ગયું કે…’અખિલભાઈ ઇઝ નો મોર. રેસ્ટ ઇન પિસ.’

ત્યારે મને દોસ્ત વિમેશ પંડ્યાની સુરતમાં કહેલી એક રીક્વેસ્ટ યાદ આવી ગઈ. “મુર્તઝાભાઈ, અખિલદાદુ સાથે વાત કરવી છે?- એમણે મળશો તો બહુ ગમશે.”.

મેં કહ્યું દોસ્ત જરૂર પણ પછી. ત્યારે કેમ જાણે દિલમાં અચાનક એમ થયું કે અખિલભાઈને વલસાડની બહાર સફર પર અટાણે કેમ મળું? જો એ રૂબરૂ મળવાનો ટાઈમ ગોઠવી દેશે તો પછી હું એમને મળવા કઈ રીતે જઈ શકીશ ??? – આજે એ બાબતનો વસવસો રહ્યો છે કે…કાશ એમની સાથે બીજી વાર પણ એટલીસ્ટ ફોનથી વાત થતે…

ખૈર, આજથી જ હવે સુતા પહેલા આપણા કોઈ વ્હાલા કે વ્હાલીને વિદાય તો નહિ પણ બાય જરૂર તો કહીએ.

…..જબ ખબર હી નહિ હૈ પલ કી તો બાત ક્યોં કરે કલ કી.